Lost in Russian Translation

Lieve Allemaal,

Elke groep van mensen samen heeft een soort van hiërarchie, een vorm, waarin ieder persoon een soort eigen rol aanneemt. Zo ook hier in een Russische platskartny treinwagon. Deze platskartny betekent 3e klas, open carriage, veel mensen, veel geuren en vooral lekker local..
De Lonely Planet beschreef deze klasse als een soort refugee kamp, waar wasgoed tussen de bedden hangt, geuren van brood, vis, thee en peuters met snotneuzen op potjes.
Maar wat kan je doen, als het geld op is, is het op en dus had ik geen andere keus dan 3e klas te reizen. Twing zou het me voor altijd kwalijk nemen, maar zie hier. Ik ben bewust. Bewust met mijn geld bezig.

En nu, nu we 71 van de 77 uur erop hebben zitten richting Moskou, valt het allemaal mee. We zitten tussen alle Russische locals, er is inderdaad geen buitenlander die het in zijn hoofd heeft gehaald platskartny te reizen.

Onze wagon heeft aan het hoofd de provodnitsa, zij is ‘The one who must be obeyed”. Er kan geen lachje van af, maar zij is de holder of the sleutel naar het toilet, dus bij aankomst schonk ik haar mijn stralendste lach.

Ons gezelschap is kleurrijk en geurrijk, het gewicht van de gemiddelde Rus in onze wagon is 100 kilo, we hebben jong oud, man met 1 been, man met bochel, vrouw van 120 kilo met string en doorzichtige legging en zwetende man.
De dagen hier brengt iedereen door met observatie,we kijken onze ogen uit.

Naast mij huizen 3 oma’s, 3 Russische oma’s met een overdosis peroxide, getekende wenkbrauwen en boezems waar je meer dan U tegen zegt. Vergeleken bij hun voorbereidingen, vallen mijn cupnoodles in het niet. Omaatjes zorgen goed voor zichzelf en hebben een jargon aan tupperware in hun weekendtas.
’s Ochtends is er voor ieder een enorm stuk gehakt voor op brood, dan direct erna volgt thee met zelfgebakken chocolade taart, dan volgt er aardappelpuree met tomaten salade en kippenbouten, brute stukken worst, toastjes met paté en voor het slapen gaan werken ze nog een absurde hoeveelheid koekjes naar binnen. Bij elke maaltijd wordt een keurig tafelkleedje uitgespreid en druk gebrabbeld.
Twing en ik kijken verlangend toe, vol verwachting klopt ons hongerige hart. Maar helaas.
What happened with sharing??!What happened with heal the world and make it a better place?

Natuurlijk in deze samenstelling, heb je de bemoeial slash roddeltante die met haar kat in haar bed ligt (wie neemt er echt zo’n vies beest mee in de trein getsie). Ze zit voorin de wagon en bemoeit zich met ALLES. We liepen met onze tassen naar de restaurantwagon, gaat ze schreeuwen tegen de provodnitsa dat we wegsneaken naar een andere wagon en wil ze ons de weg versperren. Een paar uur later zagen Twing en ik een leeg plekje, waar we even in alle rust gingen zitten, komt ze naar ons toe en begint te schreeuwen dat we daar niet mogen zitten, gaat ze weer de provodnitsa erbij roepen. Trut! Nog 1 keer en ik gooi die stinkkat van je uit het raam.

Ook heb je de wereldverbeteraar in onze wagon. Een jonge Rus, die ons Chinese pamfletten in de handen duwde, over de 9 hoofdige Chinese Communistische Partij. Met handen en voeten en een beetje Engels maakt hij ons duidelijk hoe slecht de politieke situatie in China is, dat de mensen verkeerd worden beïnvloed en gemanipuleerd door de CCP. Hij dacht dat we echte Chinezen waren. Allemaal natuurlijk hartstikke nobel van je, maar vraag me af of je ook weet hoe het er in je eigen land aan toe gaat, maar ja. Ik dacht, beter om discreet te blijven. Ken je plaats in een Russische trein.

De trein stopt om de zoveel uur, waar iedereen dan als een gek de trein even uit wil.
Op de perrons staan vrouwen met allerlei hapjes dus bij elke stop proberen we een nieuwe snack. 77 uur is lang, maar ik heb alles nog onder controle en blijf het bijzonder vinden om op de langste rails ter wereld te rijden. Net als de oma’s heb ik ook een worst gekocht, helemaal voor mezelf en eet ik die langzaam op. Elke paar uur mag ik weer een stukje :). Het is heel jammer dat ik geen Russisch kan, want dan was het nog veel leuker geweest. De mensen lachen ons vriendelijk toe en proberen wat te kletsen, maar verder dan nyet, da, spasiba komen we niet.

Toen we een aantal dagen geleden de trein uitrolden op onze 1e stop, in het Siberische Irkutsk, was de eerste indruk slechter dan slecht.
Rusland, 144 miljoen inwoners, waarvan meer dan 35% onder de armoedegrens leeft. Het station van Irkutsk was oud en smerig, bij het pinautomaat hebben we doodsangsten uitgestaan. We werden omringd door een stuk of 6 beschimmelde junks, een tandeloze gast begon spetterend tegen me te schreeuwen en ik dacht echt, op het moment dat mijn Rubles eruit rollen, snijdt die gast mijn strot door en gaat ie ervan door. Kon wel huilen.

De rest van de Irkutsk mensen maken samen een soort jaren 80, armoedig Sovjet tafereel, waarin vies lila en mintgroen de boventoon voeren, veel mensen met handicaps, brillen met vergeelde bruine glazen, vrouwen met een kuif (so 90’s echt..), veel vanille parfum, zweetlucht, vieze kleren en alcohollucht. De depressie overheerst en de mensen hier hebben werkelijk een permanent boos hoofd. Je zou het ook rotkop kunnen noemen, eerlijk gezegd, maar dat is te lomp en mag ik niet zeggen.

Verder lopen hordes jong en oud hier van ’s ochtends tot ’s avonds met een fles Vodka of bier rond en is het blijkbaar doodnormaal om om 10 uur ’s ochtends met een fles ergens op een bank te gaan zitten zuipen. Dat de gemiddelde levensverwachting van een man hier 60,4 jaar is, is dan ook niet al te verwonderlijk geloof ik.

De stad zelf is ook erg deprimerend. Alle gebouwen zijn grijs, grauw, vies, okergeel, de tram en bus vallen van ellende uit elkaar, auto’s die de APK in 1970 al niet door zouden zijn gekomen, tuffen hier rond en creëren grote zwarte rookwolken.
De wegen zijn zeer slecht onderhouden en het ontbreekt aan stoepen, overal is het modderig en sloeberig.

Ja en dan kom je dus aan en denk je, ja…wat denk je dan.
Welcome to Russia Aantje. We komen de eerste dag door met het besef hoe moeilijk het is wanneer je een taal niet spreekt, er geen Engels wordt gesproken en de mensen allesbehalve behulpzaam willen zijn. Het kopen van een fles water word ineens een vermoeiende taak en over eten bestellen nog maar niet te beginnen. We wijzen ons een gek, proberen half Duits, half Engels met handen en voeten dingen voor elkaar te krijgen en fingers crossed dat dingen goed gaan.
We proberen treinkaartjes te kopen, maar het enigste wat we naar ons hoofd krijgen is
Platskartny NYET!!! Platskartny NYET!!! En zakt de moed me in de schoenen.

Het hostel heeft in A4 op de muur geplakt om na 23:00 niet meer de straat op te gaan, dus onze Russische karaoke avond met Vodka hebben we ook maar over geslagen.

Maar dat, waarvoor we gekomen zijn moet nog steeds mooi zijn en de dag erop gaan we naar het Baikal meer. Baikal, de Parel van Siberië, het diepste meer ter wereld met kristal blauw water, moet idyllisch zijn. Het is zo’n 630km lang en 60km breed en heeft een diepte van bijna 2 km.

De eerste dag pakken we een busje naar Lystvyanka , een van de kustplaatsjes en wandelen we langs het meer, eten gerookte vis en bekijken oerschattige Siberische gekleurde houten huisjes, met luikjes met uitgesneden hartjes en vrolijke bloemetjes en bijtjes en vergeten we de grote nare stad een beetje.

Daarna maken we ons op voor onze grote trip naar Olkhon Eiland. Dit Eiland ligt in het Baikal meer en is een 7 uur lange busreis weg van Irkutsk. Daar moet de zon wel schijnen lijkt me. Na een lange rit, komen we aan met een pontje. Het eiland heeft zo’n 1500 inwoners en hier heeft de tijd echt stil gestaan, een soort Wild Wild East gevoel. We worden gedropt ergens op een verlaten zandweg en om ons heen staan enkel houten huizen, verlaten auto karkassen er lopen wat koeien en honden en that’s it…spookstad!
Zoals alle mensen die hier komen, verblijven we bij Nikita’s guesthouse. Het is enig! Nikita’s guesthouse bestaat uit een x aantal houten huisjes, met verschillende kamers die stuk voor stuk vrolijk zijn ingericht met gordijntjes en kussentjes, tussen de huisjes door lopen hondjes en zijn er leuke houten zitjes in de zon.
We ontmoeten hier een aantal leuke mensen en elke maaltijd eten we met z’n allen.

En het eiland? Het eiland is alle boze Russen en depressieve steden ter wereld waard. Ik heb me geloof ik, weer op een van de mooiste stukjes aarde begeven. We maken tochten met een klein busje, wandelen en kijken uit over een meer wat net een zee is.. De rust en het blauwe water is onbeschrijfelijk sereen en zelfs Aantjes hart kalmeert.

Na 3 dagen moeten we helaas weer terug naar de grote boze stad en maken we ons op voor de 77 uur richting Moskou.

Mijn tijd hier in Siberië en de trein, stelt mijn hygiëne standaarden zwaar op de proef.
Ik loop hier rond met mijn rose Hello Kitty beautybox, en ging op Olkhon eiland met mijn complete uitrusting aan shampoos en lotions even lekker douchen. Hééérlijk..
Zoekend naar de warm water knop, kom je tot het besef dat er helemaal geen stromend water is en dat mijn douche hier uit een ton koud water met een scheppan bestaat. Ineens lijkt mijn Clinique facewash zo eh stom.

Ook hier nu in de trein, lijken wij de enige te zijn die klagen over, “is jouw huid ook al zo droog? “ “mijn haar is zo vet.. ik was het altijd om de dag hoor…” en zijn wij de enige die een arsenaal aan wet tissues hebben meegenomen en na elk toilet als een gek met desinfect flesjes in de weer gaan.
De meeste mensen hier in de trein douchen geloof ik niet erg vaak. Ze hebben allemaal hele vieze voeten en nagels en stinken. Maak me gek. Nog even. Nog éééven en dan kan ik stralen op het Rode Plein en het hele Kremlin afrennen en poseren voor de St. Basil kathedraal en me een Zwanemeer ballerina in tutu voelen in het Bolshoi!!

Liefs Aantje