Olympi-Aantje goes Russia

Lieve allemaal,

Ik heb van die vriendinnetjes die gaan huilen waneer het landschap te mooi is, die emotioneel worden van eh natuur. (ik noem gaan namen hoor Wil en Annie). Zittend achter mijn rose laptopje in de Trans Siberische express, ergens tussen Mongolie en Rusland keek ik naar buiten en had ook ik dat gevoel en had ook ik her en der een traantje. De trein rijdt langzaam (hoezo EXPRESS echt?!) door prachtig no mans land, en in de verte niets anders dan heuvels, woestijn, wat kuddes en eenzame tentenkampjes.

Vraag is natuurlijk of het alleen het landschap is, ik ben nou eenmaal niet van het soort dat geëmotioneerd raakt van een kudde schapen, want het afscheid uit Beijing viel me ook zwaarder dan gedacht.

Gisterochtend, te vroeg zijn we op de trein gesprongen, nadat ik de hele nacht maar ben opgebleven en de nachten ervoor in totaal misschien 10 uur had geslapen (we moesten natuurlijk nog wel even alles voor het laatst doen, so we eh lived it up, kun je zeggen).

Dus met geen slaap, 3 tassen per persoon en 18 kilo aan eten, (Twing dacht dat we zouden starven in die trein, en ik eigenlijk ook) begon onze trip amazingly vermoeiend. Ik kan mijn eigen bagage niet eens dragen eigenlijk. De backpack kan ik alleen met hulp op mijn rug krijgen en daarnaast heb ik nog een zware laptoptas en mijn handtas.
En dan nog 11 bakken cupnoodles, 6 kilo appels, chocolade koekjes, 3 pakken crackers, instant soep, broodjes, bussen Pringles, je kent het wel. Als de trein pech krijgt, kunnen Twing en ik minstens 2 weken overleven in de woestijn zonder te jagen op woenstijnwild.
Ik zat al te denken om misschien een winkeltje in onze coupé te maken.

Eenmaal op de trein zijn we aangenaam verrast door onze coupé en onze coupégenootjes, 2 Australiërs. De trein is schoon en bovenal heel rustgevend. Ik ben gaan liggen en heb ongeveer 24 uur geslapen met alleen plas en eet pauzes :)
De Australiërs: “Are you people like sleepingmachines or what??!”

Na een emotioneel afscheid, is deze trein alles wat ik me maar kan wensen en hoef ik me niet druk te maken of ik iets mis of dat ik iets moet ondernemen, maar kan ik hier gewoon liggen met mijn Ipodje en uit het raam staren. En Twing en ik kunnen handjes vasthouden als we ons verdrietig voelen.
Ik weet dat we vrienden moeten maken met de Russen en de Mongolen op de trein, en dat we eten enzo moeten uitwisselen, maar kan het even niet opbrengen haha. Ik moest eerst even mijn leven overdenken en vooral slapen :)

Nu 2 dagen alweer verder, na vermoeiende grensovergangen die zo’n 5 uur duren, die Russen kunnen echt niet opschieten en maken me onwijs bang. Ze komen de trein in met herdershonden, wat is er mis met een klein hondje??!! Op het moment dat mijn paspoort gecontroleerd moest worden kreeg ik ineens een spontane bloedneus en ik zat nog bovenop mijn stapelbed.
Help, de Russische Gestapo dwong me van het bed af te klimmen, maar ja he, als er grote hoeveelheden bloed uit je neus komt en je moet met 1 hand en tissues een treinbed afklimmen.
Shitshitshit. Nadat ik beneden was gekomen, moest ik direct de coupé uit,(ze gaan me opsluiten!) en tegenover haar gaan staan in het licht. Ze heeft me serieus 2 minuten op en neer bekeken,. Voor zij achter. EN ik had een bloedneus, MAAR ik mocht mijn tissue niet voor mijn gezicht houden, maar dan loopt het er toch uit??!!!seriously.
Anyway, we got in en nu zijn we officieel in Russia, Yay!!!

We hebben inmiddels nieuwe coupégenootjes, een dikke Mongoolse vrouw en een Siberische man uit Irkutsk, die geen uitdrukking heeft op zijn gezicht. Hij is wel heel vriendelijk en heeft me foto’s laten zien van zijn gezin en zijn kleinzoon in ballenknijper. Daarnaast heeft hij een grote reep chocola. Ik bood hem een appel aan, in de hoop dat hij mij dan die chocola zou geven, maar zo werkt het niet in Rusland. Het is geen China blijkbaar.

Met Whitney (I wanna dance with somebody yeahyeah, I need a man who’ll take a chance lala) rijden we langs het prachtige meer Baikal, het grootste en diepste meer ter wereld, we zien houten Siberische huisjes in allerlei kleurtjes, het is zoo leuk!Over 4 uur zullen we aankomen in Irkutsk, een douche! Heb al 3 dagen dezelfde kleren aan, mijn haar staat rechtovereind van al het zand dat binnenwaait, maar heb nog net de moeite genomen mijn tanden te poetsen hoor mama :)
Het hoort allemaal bij het Trans Siberische gevoel.

Ja, we zijn weg. Echt weg. Beijing en de Olympics ligt in kilometers al ver achter ons.

We Are Ready is We are Done geworden en waar je 7 jaar naar toe leeft is dan ineens over.
Alle mensen die gebouwen maakten en wegen legden en dingen op straat verkochten en zwerven, die mogen weer terug komen.

Ik heb met zoveel bewondering, een piepklein beetje trots en emotie alles hier op de voet gevolgd. I loved it!
Ik las in de krant dat London zich zorgen begint te maken hoe de duurste Olympics ever te evenaren. Grootste zorg rijst dan natuurlijk nog hoe je aan 14000 dansers komt die een jaar voor je in een trainingskamp willen zitten om tijdens de openingsceremonie in een doos op en neer te bewegen. Maar goed.

Heb de laatste maand dus als vrijwilliger in het Olympisch dorp gewerkt voor NOC NSF. We hadden een superleuk team van volunteers, 7 echte Chineesjes, een Nederlandse Chinees uit Arnhem en een Shushu (een “uncle”) een gepensioneerd Chinees mannetje. Te lief!
Het Olympisch dorp is als een Utopia, een prachtig nieuw aangelegd dorp in Beijing, waar alles mooi lijkt, met spuitende fonteinen en bomen en bloemen die bloeien.
Maar bovenal natuurlijk met de “mooie mens”. Je ziet iedereen voorbij lopen, we gillen als we Michael Phelps zien en proberen normaal te doen als we Pieter tegemoet lopen. We stalken Poetin en liggen te loeren achter de bosjes als Balkenende komt. I know, I know I should get a life, maar ja. Soms kan je jezelf niet inhouden. En in vergelijking met de Chinese volunteers die in kuddes achter basketballers aanrennen met camera’s, ben ik vrij gematigd.

Ik ben van het type dat toen ik vroeger de film “Outbreak”keek ik viroloog wilde worden, als ik in “A time to kill”de slotpleidooi van Matthew McConaughey met tranen volgde, wist ik dat ik jurist had moeten worden.

En tijdens de Olympische Spelen, zie ik alle gespierde, gezonde, lange bruine atleten die allemaal haar hebben dat omhoog danst en dan denk ik, ik had ook Olympiër moeten worden.
Was ik ook maar goed in hockey dan had ik ook zulke benen en lange blonde haren, kon ik ook maar zo hard rennen als die hardlopers, maar bij het sprintje naar de bus werd ik gelukkig weer terug op aarde gesmakt en heb ik de droom om aan een touwtje door de lucht,via een scherm dat aan het dak van het Vogelnest zit, met een enorme spotlight op mij gericht het Olympisch vuur aan te steken, eh opgegeven. Überhaupt ben ik fysiek niet in staat om ooit een marathon te lopen ,en mentaal ook niet by the way, tegen wie moet ik praten dan in tussentijd? En what about snacks?

De Spelen zijn volgens mij vrij goed verlopen en heb genoten van atletiek in het Volgelnest en ben de Watercube ingesneakt. Beijing was kunstmatig rustig eigenlijk.
Het Holland Heineken Huis was daarentegen kunstmatig druk en heel Holland leek overgevlogen om Heineken te drinken en kroketten te eten. We hebben heel wat leuke huldigingen gezien, en hebben gegild bij Xander, “Hou me Vast”. Helaas heeft hij “Afscheid”niet gedaan, mijn nostalgische Takens herinnering.
Verder spotten we Maxima en Alex bij de kroketten! Maxima is zo mooi!

Met pijn en moeite verlaat ik Beijing waar ik zo verliefd op ben geworden.
Ik weet het, ik weet het, ik wil niet de zoveelste persoon zijn die een jaartje weg is geweest en daarna in een depressieve psychologische put is beland en uren op haar blog erover gaat schrijven. Maar toch!
Ik kan straks weer wc papier door de wc spoelen, ik kan weer drinken uit de kraan, ik kan weer veilig oversteken en genieten van een gezonde lucht. Ik neem afscheid van de massagesalon die we rijk hebben gemaakt, afscheid van een jaartje studeren, lieve lieve vrienden en vooral een stressloos leven.
In London geen tijd meer om dagenlang dvd series te kijken, echt alleen van de bank af te komen wanneer je eten bezorgt wordt en je de deur open moet doen, slapen tot 3 uur en uitgebreide Glamours en Elle’s te lezen over “tips voor een strakkere bips” en liefdeshoroscopen te betrekken op jezelf en jezelf te vertellen, dat het klopt.

Maar eerst nog deze reis! we banen we ons een rails door Mongolie en Siberie met woeste mannen op paarden en wilde dieren, daarna cosmopoliten we in Moscow om als laatst de Tsaren historie in Sint Petersburg te ontdekken.

We stappen nu dus zo af in Irkutsk, waar we Lake Baikal gaan doen voor ongeveer 4 dagen. En dan stappen we weer op voor 3 dagen trein, richting Moscow.

Op de dubieuze 11 september vliegen we vanaf St Petersburg via Kopenhagen terug naar Amsterdam (SK 553) en land ik om 19:30 back home. AAAAAAAAAAH EN DAN KUNNEN WE WEEER JANKEN EN HUGGEN!

Kan niet wachten om iedereen weer te zien!!
Tot ontzettend snel!
Liefs Aantje