Yunn-Aantje en Vriendjes!

Alweer een week terug in het normale BJ bestaan, even een update over de afgelopen weken met mijn heerlijke Hollandse vriendinnen!
Na een dramatisch afscheid van- Nee, niet huilen, anders ga ik ook huilen, nee JIJ niet huilen en dan allebei huilen-, big hugs en veel zoenen was het dan weer voorbij.

Op 2 mei kwamen Annelien en Willeke dan eindelijk aan op Chinese ground.
Te bizar en te leuk om je vriendinnen dan na 9 maanden in het echt te zien en in het echt eindeloos te kunnen kletsen. En met eindeloos bedoelen we ein-de-loos, waar ik zo’n held in ben.

Om mijn bezoek even een moment van acclimatisering en rust te bieden zijn we pas de volgende dag richting Kunming gevlogen. Beetje tempo houden in het schema natuurlijk.
Na 3 uur vliegen aangekomen in deze hoofdstad van de provincie Yunnan.

Yunnan ligt in het zuiden van China, grenzend met Laos en Myanmar. Yunnan bezit veel van de mooiste natuur en 50% van de bevolking behoort tot diverse etnische minoriteiten. En etnische minoriteiten betekenen markten! I love markets!!! En o ja, natuur betekend hiken enzo….

Rond Kunming hebben we Shilin bezocht, letterlijk een stenen bos. En letterlijk nemen we alles, want het was een enorm stenenbos van hoge grijze limestones, die door erosie gesplit zijn in de tijd van mammoetjes en dino.

Die nacht hebben we de nachtbus naar Lijiang genomen, its all about the experience.
Lijiang is een klein stadje op 9 uur rijden van Kunming, de Old town van Lijiang is wat Lijiang een van de meest bezochte stadjes maakt, kronkelsteegjes, kanaaltjes, chineze dakjes, lampionnetjes! Te gezellig om waar te zijn.
Ik was vantevoren al door Twing gewaarschuwd, de nachtbus stinkt naar zweetvoeten.
Maar je je moet wat als je wat wilt zien van de wereld en stank is maar stank, n’est pas.
Entree in de bus, we kregen de meest achterste bedjes aangewezen en lagen met 2 Chinese meisjes met z’n 5en achterin de bus naast elkaar op een rijtje, met dekbedjes en kussentjes, het was net een pyamafeestje. Voor het eerste uur dan. De bus vertrok pas 2 uur later dan gepland (daar ging mijn planning…) en voordat de motor ging draaien waren we de stank al zat en werd het benauwd en konden we niet slapen.
’s Nachts hadden we een wc stop, wc was een lichtelijke onverstament voor het pishok en stond ik erna nog even voorin de bus te bellen met vriendlief, toen er ineens paniek uitbrak en de bus ineens stopte. Bleek dat ze achterin ineens tot de conclusie kwamen dat Aanie niet in bed lag. Gelukkig stond ik voorin. :)

Misselijk, hoogteziek en gaar arriveerden we in het enorm knusse Lijiang.
We sliepen bij “mama Naxi”, mama en papa Naxi runnen al jaren dit hostel gevuld met backpackers, hondjes en gezelligheid en bovenal geschreeuw van Mama Naxi.
Terwijl we nog het busdrama aan het verwerken waren met een ontbijt, zat er een jongen naast ons die doodleuk vertelde dat hij net in 45 minuutjes was komen vliegen voor 30 euro.
Seriously. Kan je even wachten met je nieuws totdat ik op zijn minst mijn koffie op heb?!
Wijsneus. In mijn planning had ik overzien dat je ook kon vliegen.:)

Anyway het hostel was supergezellig, voor 1 euro konden we ’s avonds aanschuiven voor een Naxi meal. En Mama Naxi regelt alles voor je.



De Naxi stammen origineel af van Tibetaanse tribes en Lijiang is vol met Naxi omaatjes in klederdracht en ze lopen allemaal met enorm schattige mandjes op hun rug.
Ik wilde er ook een, maar toen bedacht ik me dat het misschien een beetje raar zou zijn om straks in London met een Naxi mandje bij de Topshop te shoppen.
Bij de Naxi overheersen de vrouwen , de vrouwen bezitten alles en beslissingen worden alleen door de vrouw genomen. Hierdoor begrepen we compleet de man-vrouw relatie tussen papa en mama Naxi. Papa was een beetje lui en dom en deed alles fout en mama heeft altijd gelijk.

Lijiang is enig, het weer was prachtig, de eerste dag hebben we de hele dag verdwaald interieur shopping gedaan en je kan je geluk niet op met alle poppetjes, houten handwerk prullaria en leren tassen. Je vind overal leuke restaurantjes, barretjes en kraampjes.

De dag erna huurden we fietsen om naar Baisha te gaan. Baisha is een miniatuur dorpje, waar biggetjes over straat lopen, oude mensjes bij elkaar pijpen roken en de tijd lijkt stil te staan.
De weg erheen was allemachtig prachtig en zou heel makkelijk moeten zijn, maar ja of de kaart klopte niet of wij klopten niet dus we hebben er lichtelijk langer over gedaan.

De main attractie in Baisha is Dr.Ho. Hij is een Taoistisch arts en runt een kliniek, die wereldberoemd is. In een smerige witte jas, draderige baard en met superlieve spleetoogjes ontvangt hij iedereen. Hij moet op zijn minst 150 zijn. De kliniek is een grote bende van papieren, bakken met kruiden en voornamelijk lijsten met visitekaartjes van beroemdheden over de hele wereld die hem hebben bezocht. Balkenende was there!!! En OMG Chris Zegers! We waren aan het discussiëren of het ethisch onverantwoord zou zijn om het email adres van Chris mee te jatten, maar ja. Annelien heeft zich door hem laten behandelen en heeft 2 pakken met kruiden mee gekregen, so who knows…

En toen kwam de dag, de dagen of the Tiger Leaping Gorge hike waren aangebroken.
Ik zou het eerder de Tiger Leaping Spatader Gorge hike noemen, want seriously wat een spatader opwekkende hike. I got 2 now!!! Ik moet mijn correctie afspraken gaan vervroegen.

Deze hike is een moet-doen in Yunnan en is een van de diepste ravijnen in de wereld met zijn 3900m diepte. De hike is geen hike voor mietjes en veel stukken waren enorm steil en het randje was nooit ver weg van je voeten.

We werden met een busje vanaf Lijiang naar Qiatou vervoerd, wat 2 uur verderop in de bergen ligt. Vanaf daar begint iedereen de hike.
Met onze zonnehoedjes, rugzakjes, Snickers en liters water waren we klaar voor 2 dagen hiken met 30+graden. Mahnolo would kill us, want bij hiken horen… Tevas.

De eerste 300 meter liepen Annelien en ik nog arm in arm “ik heb een potje met vet..”maar de pret was al snel over. En tja, als anti sporter betaal je op het moment dat je gaat hiken, want Willeke had het tempo er goed in zitten. No Way dat ik het kon bijhouden, want the only way was up.

De eerste dag was echt adembenemend!

Het uitzicht en de lucht zijn fantastisch, je kijkt uit over rijstvelden, om je heen enkel bergen en stilte en de toppen van de bergen zijn verdwenen in de wolken. Het water kolkt beneden in de rivier als een gek.
Het mooie is dat je eigenlijk constant alleen op de wereld bent, heel af en toe kom je wat andere hikers tegen, maar its just you and nature.
We zagen kuddes berggeitjes, moesten over watervalletjes heen,we waren compleet gelukkig!
Ik had nooit verwacht dat China wat natuur betreft zo rijk zou kunnen zijn.

Dan mijn keerzijde was het onbreken van de minste conditie, de eerste dag hebben we van half 12 tot half 8 gehiked en heb echt bijna staan janken. Je komt op een gegeven moment de 28 bochtjes tegen, dat zijn bochtjes waar je bij elke bocht zo’n 45graden omhoog klimt en met +30 graden is dat echt geen lachertje.
Daarnaast lopen de locals met hun ezel achter mensen aan, ze overtuigen dat ze op de ezel kunnen rijden omdat het te zwaar is. Raad eens achter wie ze aanliepen? Wat een mensenkennis. De man en ezel met bel, hebben zo’n 2,3 uur achter mij aangelopen, echt op de hielen. Dingdong dindong“Miss, Miss ga gewoon op het ezeltje zitten, het is zo zwaar, dat ga je nooit redden, ik vraag maar 18yuan.Miss miss, doe het nou maar, het is echt te zwaar voor je.” Dingdongdingdong. En dan rijst de vraag of je 1 euro 80 over hebt om op die ezel naar boven te gaan.Oo levensvragen.
Maar tegen al jullie verwachtingen in heb ik nog steeds het doorzettingsvermogen van een echte Chinees en heb ik de hele hike afgemaakt zonder de ezel. Wat een lijdensweg.

De tweede dag kwamen we al bijna het bed niet uit van de spierpijn. Na het plakken van blarenpleisters en ibuprifens konden we weer op pad.
Na een paar uur aangekomen bij het eindpunt, waar je naar beneden kon gaan om naar de plek te gaan waar de” Tiger Leapt the Gorge”.Volgens de legende dus de plek waar de tijger ooit de van de ene kant naar de andere kant is gesprongen. Het smalste punt van de gorge.

De weg naar het punt was alleen maar naar beneden en er was een beruchte 20 meter lange trap op een gegeven moment. De weg naar beneden was echt een drama met het idee in je hoofd dat er geen stoeltjeslift omhoog is. Aangekomen bij de steen: pijl naar links “dangerous stairs” en pijl naar rechts “safe path”. Ik ben natuurlijk enorm avontuurlijk, maar deze trap was echt te eng om waar te zijn. Met ijzerdraad en houten plankjes, als je over het randje keek, kon je niet eens zien waar het ding eindigde. En ik ben te jong, dus we hebben het veilige hazenpad gekozen. Die uiteindelijk ook nog doodeng was, want het was echt haast rotsklimmen zonder touwtjes. Pfff. Heb echt staan shaken en om mama staan roepen. En dat allemaal voor een beest dat zou hebben gesprongen, lijk wel gek.
Maar we hebben het gehaald! We hebben het gehaald!

Terug in civilisatie hebben we natuuuuurlijk een massage genomen en lekker gegeten en een biertje gedronken. Ik zeg: vink, weer een China uitdaging afgevinkt.

De dag erna van Lijiang een 3,5 uur durende busrit naar Dali genomen. De busrit was zo mooi, je komt echt langs rijstvelden met mensen met rieten punthoedjes op, enorme velden van akkerbouw en kleuren. Het is echt China van de postkaartjes. I loved it!
Dali is net als Lijiang een van de kleine stadjes in Yunnan die je moet bezoeken. Dali ligt op een hoogte van 1900m tussen de bergen en het Erhai meer.
Waar je in Lijiang de Naxi mensen hebt, heb je in Dali de Bai mensen. Ook weer met hun eigen traditotionele kleding en gebruiken.

In Dali had zich een enorme schare aan fans verzameld van Nederlandse meisjes.
Zoveel mensen wilden met Anne en Wil op de foto!
Op een gegeven moment kwam er een vrouw naar me toe, ja mag ik met hen op de foto?
Ze stemden in en op dat moment, schreeuwt de vrouw naar een hele tourgroup Chinezen en maakt een enorme armbeweging: Come ON people!!!
De hele tourgroup rent richting Annelien en Willeke en verschaard zich om hen heen.
Een Chinees mannetje dat een beetje teveel voor Annelien ging staan werd direct weggerukt door de anderen, NIEMAND mag voor hen staan!!! Echt te grappig. Niemand wilde trouwens met mij op de foto.

Anyway, de belangrijkste reden om naar Dali te gaan is het Erhai meer. Het heeft een oppervlakte van 250m2, de beste manier om de area rondom het meer te zien is met de fiets. Er zijn kleine dorpjes, oude tempels, mooie uitzichten en markten, genoeg leuks! Als het niet regent.
We hadden pech, Willeke was ziek en het was een enorme miezerdag.

Maar je bent maar eens in Dali dus Annelien en ik hebben een mannetje ingehuurd die ons het meer om zou rijden voor een goede prijs. Mister guide bracht ons naar een Bai huis, waar we een traditioneel optreden bijwoonden van Bai meisjes, handwerk van de Bai zagen en een officiële theeceremonie kregen. Daarna zijn we doorgereden naar een dorpje Wase.

In Wase vind elke 5 dagen een lokale markt plaats en we hadden geluk, vandaag was er eentje!
Aangekomen bij de markt, begrepen we dat met local ook echt local bedoelt wordt en was het even slik, wegtrekker, slik en bijkomen. We zagen we een wirwar van Bai mensen in hun enorm kleurrijke kleding,echt prachtig, mensen krioelend tussen groente, fruit, eten, kindjes, biggetjes, stank en vieze honden… is dit dan geweldig of verschrikkelijk?
Sigh… its all about the experience toch?

En dan moet je ook nog naar de wc. Echt, Annelien moest bijna kotsen toen ze het zag, het was een hok met gaten in de grond en de schijt zat letterlijk tot een meter hoog aan de muren. Sorry voor de taal, maar weet niet hoe ik me beter kan uitdrukken. Het was een hel.
Buiten begonnen biggen te krijsen, die werden aan hun poten omhoog een kar ingetrokken..ik heb veel gezien geloof ik toch wel,maar dit… Het was zooo arm, zo arm allemaal.
Mensen zaten met hun hele koopwaar en kinderen met z’n tienen gepropt in een gare brakke wagen, zo vies…

Onze guide nam ons mee naar een eettentje waar de eigenaar wat eten voor ons zou maken, we hebben een paar happen genomen, maar de vis zat vol met ingewanden en je vraagt je af als ze de darmen niet uit de vis halen zullen ze ook wel niet veel moeite hebben gedaan om de groente te wassen en de rotte stukjes eruit te snijden, niet:)? Help echt.

Na deze ervaring zaten we allebei stil in de auto terug naar Dali en besef je wederom dat de wereld nooit is zoals je denkt dat hij is. Je weet zo weinig over hoe mensen kunnen leven en naar welke standaarden. Ik kijk naar Nederland, naar ons, het is allemaal op zo’n kleine schaal en maar zo’n klein stukje. Wij hebben een bed en een schoon huis met verwarming als we het koud hebben en airco als het te warm is. We gaan naar de Albert Heijin en kopen ons voorgesneden soepgroente pakketje,mooie schone voorverpakte kipfiletjes en dit…echt deze markt was echt zo’n beeld wat je niet meer vergeet. En er zullen zeker nog plekken zijn waar het nog armer is en nog primitiever, maar dit was voor mij echt indrukwekkend.

Na Dali, zat onze week Yunnan erop en vlogen we na een lange onvergetelijke reis terug naar Beijing, thuis!
We hadden nog een superlekker lange week van de Best of Beijing tour te gaan en was inmiddels alweer verslaafd aan mijn vriendinnetjes!

Ik moest natuurlijk naar school, want een week spijbelen was slecht genoeg, dus overdag hebben Annelien en Willeke zelf de stad bekeken en natuurlijk de Great Wall behiked.
’s Avonds sloot ik aan en hebben we de ronde leuke restaurants weer gedaan (weer een kilo) en vermaakten we ons met shoppen shoppen, eten en pratenpratenpraten. Heerlijk om weer lekker Nederlands te ouwehoeren en herinneringen op te halen van toen we 15 waren.
Hoeveel make-up kan een mens op hebben als je 15 bent en hoe heb je je ooit druk kunnen maken over de dingen van toen. Dus nu we allemaal in de quarterlife crisis beland zijn, hadden we het dilemma, “hoe noem je een babygeitje? Kalfje of lammetje? Of geitenbaby?”
, “wie van ons heeft het eerst een kind?”, nou ik in ieder geval niet. Kortom ik word weer gelukkig als ik eraan denk.

Natuurlijk had ik ook een goede KTV avond georganiseerd met vrienden, Wingho kwam ook gezellig langs en we hadden waarachtig een Dedemsvaart-Balkbrug-Nieuwleusen reunie in hartje Beijing. Na de hele avond vol overgave te hebben gezongen zijn we nog flink wezen stappen en kwamen we thuis op het moment dat we ongeveer hadden moeten opstaan om naar het Summerpalace te gaan. Maar ja, sinds het Summerpalace er toch al eeuwen is, zal het nog wel even blijven en hebben we het maar gelaten voor wat het is. Een Summerpalace.

En toen was het eind dus daar.
Ben van het afscheid bijgekomen.

Verder gaat het leven in Beijing zijn gang. De dag nadat we terugkwamen uit Yunnan, was er zoals iedereen weet de aardbeving en die heeft veel teweeg gebracht hier. We hadden geen dag later terug moeten komen, want we zaten er in Yunnan niet ver vanaf.
Zelfs in Beijing 1500km noorderlijker hebben mensen de beving gevoeld, mijn vriendin werd zelfs uit het huis geëvacueerd.
Het is echt sad, en iedereens hart gaat echt uit naar de slachtoffers. Ik kijk elke dag tv en heel China spant zich samen en helpt. Natuurlijk geven de films een beeld van een sterk China, dat samen helpt, de regering die het geweldig doet en mensen die geld geven. Maar ik vind het geweldig en al is maar de helft zo goed als dat het lijkt dan doen ze het nog goed.

Een vriend van mij is afgelopen week naar het gebied geweest en heeft moeten vertalen voor een journalist, hij zegt dat de mensen ondanks alles positief zijn. Dat hij die kracht en wil om weer op te bouwen heel bewonderenswaardig vond.

Ook is in Beijing de zomer begonnen en zweten we ons helemaal te pletter. Het kwik stijgt naar 30+ en in een stofstad als Beijing is dat niet altijd even comfortabel. Maar de zomer brengt ook lange avonden en heerlijk buiten zitten en je in het zonnetje helemaal happy voelen.

Met de komst van de zomer,komt ook aan het schooljaar een eind. Ik zal nog ongeveer 7 weken les en examens hebben en dan is het voorbij. Niet te geloven.
Op 22 juni heb ik de HSK test, dit is de Chinese proficiency test. En eigenlijk is deze test belangrijker dan al je examens bij elkaar, want deze test geeft het level van je Chinees aan.
Je moet op zijn minst een level 6 scoren om het noemenswaardig te maken, dus voor veel mensen ligt de druk heel hoog. Nou duimen voor een level 6 dan maar, liever een 8 natuurlijk maar ja. Laten we vooral relaxed blijven. En vooral reëel. Want de meeste mensen scoren zo’n level 5 na 1 jaar. Hmm.

En met het eind van de schooljaar gaan ook mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes een voor een naar huis terug. Wat evengoed heel veel pijn doet want je weet niet wanneer je ze weer gaat zien. Yuki een van mijn beste vriendinnen, vertrekt half juni al! So sad!
We gaan als afscheid met wat vriendinnen volgend weekend naar Dalian, deze stad ligt 13 uur treinen van Beijing vandaan, maar er is strand en schone lucht! Na een jaar Beijing heb je blijkbaar heel wat over voor wat lucht. Of ik in Chineze zee wil gaan poedelen is nog even de vraag, maar ik kan natuurlijk altijd op het strand liggen en met Evian spuiten.

Ook ga ik met de OS voluntairy werk doen voor het Olympic committee. Ik ben geplaatst in het Olympisch dorp!Yay!
Beijing verwelkomd u!!!!!Victory! victory!!

Last but not least Jan komt ook nog een keertje begin juli voor 2 weken. We gaan kijken of we vrijwilligerswerk kunnen doen in een weeshuis en we willen nog naar Zuid China voor een reisje!

Genoeg om nog naar uit te kijken dus maar tot die tijd is het studystudy!

Liefs Aantje!!!!!